Nazywam się Khan

Dzisiaj będę was zapraszała do kina. Wczoraj odbyła się premiera jednego z największych hitów mumbajskiego kina ostatnich miesięcy. "Nazywam się Khan" to najnowsze dzieło Karana Johara (tego, który wyreżyserował "Czasem słońce, czasem deszcz". W rolach głównych ulubiona filmowa para tegoż reżysera, czyli Kajol i Shah Rukh Khan.
O czym ten film jest? O miłości, ale z dramatyczną historią tle. Obraz niesie ze sobą przesłanie, że ludzie dzielą się tylko na dobrych i złych. Inne podziały, które wszędzie można zobaczyć, są bez sensu, bo rodzą tylko agresję i nienawiść. I właśnie z tym musi zmierzyć się Rizwan. Muzułmanin cierpiący na zespół Aspergera. Chce udowodnić całemu światu, że bycie wyznawcą Islamu nie czyni nikogo terrorysty. Stąd słynne "My name is Khan and I'm not a terrorist".
Filmu jeszcze nie widziałam, ale czytałam wiele sprzecznych recenzji. Jedno jest pewne. W każdym filmie Johara możemy spodziewać się cukierkowego zakończenia. Pewne jest też to, że w filmie jest wiele niedociągnięć, niemożliwych wydarzeń ( w "Czasem słońce, czasem deszcz" bohaterka nie usłyszała lądującego w jej ogródku helikoptera, a w "Gdyby jutra nie było" bohater z poważną (miał umrzeć za kilka tygodni) wadą serca biega sobie jakby nigdy nic po NY). Wiem też, że nieważne jak kiepski ten film będzie, mimo braku "tańczonych" (i tłumaczonych) piosenek, ja go będę wielbić. Jak wszystkie projekty Karana Johara:)

Dorzucam wam mój ulubiony zwiastun tego filmu. Enjoy!

Desi FDC

Miło wiedzieć, że w dalekich Indiach jest ktoś, kto ciągle o mnie pamięta i wysyła mi cudne koperty.
Dziękuję Ci, Jyoti:)
Niedawno wstawiałam kopertę z indyjskimi świętami. Ta koperta pochodzi właśnie z tej serii. Na jednym znaczku możemy zauważyć Diwali.

Druga koperta pokazuje kościół Świętego Serca w Shimli. Jest to miasteczko położone u stóp Himalajów.
Fani kina indyjskiego mogli obejrzeć miasteczko "z bliska". W nim kręcone były sceny filmu z Ajayem Devganem i Rani Mukherjee "Chori Chori: każdy ma prawo do miłości". Filmu nie polecam, ale miasteczko fajne.
Witraż na kopercie pochodzi właśnie z tego kościoła. Myślę, że nie powstydziłaby się go żadna z polskich świątyń...

Tak blisko, a jednak daleko.

Kartkowa posucha powoli zaczyna się przełamywać. Dziś dostałam kopertę od brata zza Buga. Dziwne jest to, że wciąż tak mało wiemy o Białorusi. A przecież przez wiele lat te tereny należały do Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Łączy nas wspólna historia, etnografia, kultura. Jednak nadal ciężko znaleźć wspólny język.
Może się mylę, a chłodne stosunki pomiędzy naszymi krajami są sztucznie wywoływane przez władze Białorusi. Czytałam kiedyś, że z powodu 600. rocznicy bitwy pod Grunwaldem mieliby się spotkać przywódcy wszystkich państw, których tereny należały do Rzeczpospolitej w 1410. Myślę, że to byłoby fajne spotkanie. Moim zdaniem w relacjach z Białorusią powinno się podkreślać to co nas łączy.
A tak jak mówiłam, łączy nas wiele. Osoba Adama Mickiewicza jest właśnie wspólnym elementem. My mówimy: polski wieszcz. Jest w tym prawda, ale również i przesada. Mickiewicz pisał po polsku dlatego, bo w tym języku porozumiewały się elity wielokulturowego państwa, jakim była Rzeczpospolita. W swoich utworach nawiązywał do białoruskiej kultury, podań ludowych i pieśni gminnych.

W jego utworach możemy dostrzec piękno litewskiej/białoruskiej przyrody. Któż nie słyszał o "pagórkach leśnych", czy "łąkach zielonych szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych". Czytając dzieła Mickiewicza każdy ma wrażenie jakby właśnie się tam znajdował. W jednym na pewno się z poetą zgadzam. Polska przyroda jest najpiękniejsza!




Chciałabym kiedyś tam pojechać, nie tylko po to by przekonać się o pięknie tamtych terenów. Mój dziadek stamtąd pochodzi. A kto wie, może odkryłabym jakiś sławnych przodków:)
Te ostatnie obrazki przyszły do mnie pod postacią dwóch panoramicznych pocztówek. Mój skaner brutalnie je poćwiartował..

Widziałam, że wielu moich postcrossingowych znajomych umieszczało na swoich blogach wpisy informujące o sobotniej tragedii.
Chyba nie ma Polaka, którego nie dotknęło to wydarzenie. Jednych mniej, innych bardziej, ale nikt nie przeszedł obok tego obojętnie. Ja również. Nie miałam możliwości głosować na Prezydenta Kaczyńskiego, ale wiem, że nie zrobiłabym tego. W wielu momentach nie zgadzałam się z jego polityką, zachowaniami, poglądami. Nie oznacza to jednak, że należy mu się pośmiertny szacunek, zarówno jako człowiekowi, ale również jako głowie państwa, wybranej demokratycznie przez moich rodaków.
Jak wiele osób w Polsce wyrażam nadzieję, że ta śmierć nie jest bezcelowa, że salon polityczny będzie miejscem rzetelnej, merytorycznej dyskusji, a nie personalnych kłótni.
Łączę się w bólu z wszystkimi bliskimi ofiar smoleńskiej tragedii.
To wszystko. Więcej niech mówią mądrzejsi niż ja.

Indie znowu zagościły u mnie w domu. A to za sprawą dwóch cudownych osób. Jyoti i Vijay, nie wiem jak się odwdzięczę za te cuda. Od Jyoti dostałam cudowną kopertę FDC z indyjskimi świętami. Indie są tak wielkim i różnorodnym krajem, że nie wszystkie święta obchodzone są wszędzie, a na pewno nie tak samo. Mają jedną cechę wspólną. Wszyscy Indusi uwielbiają świętować, więc wszędzie celebracja jest głośna, wesoła i kolorowa. Z pokazanych na znaczkach świąt, bardzo chciałabym kiedyś móc uczestniczyć w Diwali. Zachwycam się za każdym razem, gdy widzę zdjęcia z tego święta. Więcej na ten temat napiszę na jesieni, gdy przyjdzie na nie czas:)

W kopercie znalazłam śliczne znaczki przedstawiające inne festiwale. Cudne!!

Gdyby nie napis na tej kartce, nikt nie powiedziałby że została wysłana z Indii. Niestety nawet tam pada śnieg.
Jeszcze raz dziękuję Jyoti!!

Czas na kartkę od Vijaya. Przedstawia śliczną świątynie w południowym stanie Indii-Tamilnadu. Pisałam już kiedyś o oryginalnych zdobieniach wieńczących wieże południowych świątyń. więcej już nie piszę. Podziwiajcie budowlę z miasta Tanjore. Dzięki Vijay!